Το απόγευμα μιας όμορφης μέρας ξεκίνησα για να κατέβω στο κέντρο του νησιού μας… Θα μου πείτε τι σας αφορά τώρα εσάς! Κι όμως….
Πήρα τ’ αυτοκίνητο κι οδήγησα μέχρι το κέντρο, κάπου κοντά στην Λ. Αιγαίου όπου απέκτησα και πονοκέφαλο. Θέση πάρκινγκ πουθενά!!!!! Άρχισα να κάνω βόλτες γύρω γύρω, λίγο πιο μακριά, λίγο πιο κοντά και πάλι πίσω. Δεξιά κι αριστερά, ολόκληρα τετράγωνα κατειλημμένα από μεγάλα μπλοκ πολυκατοικιών, πάρκινγκ, πάρκινγκ, πάρκινγκ, απαγορεύεται η στάθμευση. ! Απελπίστηκα.
Πού στην ευχή να παρκάρω. Μέχρι που τ’ αποφάσισα. Μπροστά σε μια απ’ αυτές τις πολυκατοικίες παρκάρισα εκεί που φανταζόμουν ότι δεν θα ενοχλούσα, ανάμεσα σε δύο πόρτες εισόδου εξόδου πολυκατοικίας, έχοντας αφήσει τουλάχιστον δύο μέτρα πρόσβασης από την μία πλευρά και άλλα δύο μέτρα από την άλλη πλευρά του οχήματος μου. Μαζεύοντας τα κομμάτια μου και με το κεφάλι καζάνι γύρισα να πάρω τ’ αυτοκίνητο και ω, του θαύματος, στον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας ένας κύριος κρεμόταν πάνω απ’ τ’ αυτοκίνητό μου και μ’ αγριοκοίταζε.
Υπάρχει μια μικρή μερίδα συμπολιτών μας που θεωρεί ότι ο δρόμος μπροστά από το σπίτι ή το μαγαζί τους αποτελεί μέρος της ιδιοκτησίας τους και κατά συνέπεια θέση στάθμευσης μόνο για αυτούς.
Όλοι θέλουμε να παρκάρουμε κοντά στο σπίτι μας και μερικοί από εμάς καταφεύγουμε σε περίεργες συνήθειες για να το πετύχουμε:
- Ώστε εσύ είσαι που μας έκλεισες την είσοδο της πολυκατοικίας και του πάρκινγκ. Πρέπει να ντρέπεσαι.
- Ποιο πάρκινγκ, χριστιανέ μου. Ανάμεσα σε δυο πόρτες παρκάρισα και μάλιστα έχει τέσσερα μέτρα διάβα.
- Όχι, εκεί που είσαι εμποδίζεις και παρκάρουμε οι ένοικοι της πολυκατοικίας. Απαγορεύεται. Θα καλέσω την αστυνομία.
Και τότε το μάτι μου γύρισε ανάποδα.
- Δε μου λες ρε φίλε, πληρώνεις φόρους για τ’ αυτοκίνητό σου.
- Τί σχέση έχει αυτό;
- Τους ίδιους φόρους πληρώνω κι εγώ. Ο δρόμος δεν είναι δικός σου κι έχω κι εγώ δικαίωμα να παρκάρω. Δεν μπορεί να έχει η πολυκατοικία η δική σου και όλων των άλλων τριάντα και πενήντα μέτρα μέτωπο στο δρόμο πάρκινγκ. Είναι δικός σου ο δρόμος; Όχι για να ξέρω.
- Α! Αντί να ζητήσεις συγγνώμη είσαι και αναιδέστατος.
– Αυτό έλειπε να σου ζητήσω και συγγνώμη. Τρέχω για να προλάβω τις δουλείες μου και δεν βρίσκω πουθενά πάρκινγκ εξαιτίας όλων των εξυπνάκηδων που έχουν δεσμεύσει τους δρόμους σ’ όλη την έκτασή τους. Εσύ έχεις το δικαίωμα να μπαίνεις και να βγαίνεις ανεμπόδιστα ό,τι ώρα θέλεις, αποκλείοντας το δικό μου δικαίωμα να παρκάρω στο δρόμο. Αυτό που κάνεις τώρα ξέρεις πώς λέγεται , φίλε μου; Κατάχρηση δικαιώματος.
– Είσαι τρελός.
– Όχι, εσύ είσαι ο τρελός και εγώ είμαι γνωστικός και γι’ αυτό ξέρω ότι η έννοια της δικαιοσύνης είναι πιο πλατιά υπαγορεύοντας να μην υπάρχουν ανισότητες και εξαιρέσεις. Πρέπει να νομοθετηθεί επιτέλους ένα όριο για τα ανοίγματα του πάρκινγκ των πολυκατοικιών. Δεν είναι δίκαιο να καταλαμβάνουν για την ευκολία τους όλο το δρόμο σ’ όλο το εύρος τους. Να υπάρχει ένα όριο τριών μέτρων για την είσοδο και έξοδο των οχημάτων. Νισάφι πια!!! (έλεος)…
Φιλικά Παντελής Κυδώνης
